PLAŻE UK
BURGHLEY
FERRY MEADOWS PARK
BLACKPOOL
Wracając z wakacji wstąpiliśmy po drodze do znajomego, który mieszka w Blackpool. Miasto z goła jak każde inne nadmorskie , kiczowate miasteczko.Pierwsze wrażenie jakie odniosłem to takie, że jest strasznie brudne i zaniedbane.W sezonie letnim całe masy turystów przewijają się przez ten „kurort” w poszukiwaniu piaszczystej plaży i wypoczynku w słońcu.Ten kto tutaj przyjedzie nie będzie zawiedziony. Czekają na nas jedne z najpiękniejszych plaż po tej stronie wyspy.Odnajdujemy tutaj aż trzy mola, na których możemy spacerować i odpoczywać na leżakach , rozstawionych praktycznie we wszystkich zakamarkach mola.
Możemy się wybrać do kasyna , tego prawdziwego jak i do tego z automatami do gier.
EURYTHMICS
Eurythmics
Eurythmics to jeden z najbardziej utytułowanych duetów na świecie. Zespół Annie Lennox i Dave'a Stewarta największe triumfy święcił w latach 80., kiedy królował na listach przebojów po obu stronach oceanu.
Wokalistka i autorka tekstów Annie Lennox oraz kompozytor, gitarzysta i klawiszowiec Dave Stewart spotkali się pod koniec lat 70. w Londynie, gdzie Annie studiowała w Royal Academy of Music. Dave miał już na koncie członkostwo w formacji Longdancer. Annie i Dave wraz z Peetem Coombesem stworzyli postpunkowy zespół Catch, który w 1979 roku zmienił nazwę na The Tourists. W sumie formacja istniała tylko dwa lata i w tym czasie nagrała trzy płyty - "The Tourists", "Reality Effect" i "Luminous Basement". Natomiast dwa ich single znalazły się UK Top Ten.
Jesienią 1980 roku Annie i Dave postanowili kontynuować artystyczną współpracę jako duet i tak powstał Eurythmics. Niebawem para wyjechała do Niemiec aby nagrać pierwszy album. Ostatecznie płyta "In the Garden" ukazała się 1981 roku i zebrała bardzo pozytywne recenzje, co nie przełożyło się jednak na sprzedaż krążka. Wtedy duet zaszył się studiu i rozpoczął pracę na drugim albumem, "Sweet Dreams (Are Made of This)", który ukazał się dwa lata później.
"Love Is a Stranger", pierwszy singiel pilotujący to wydawnictwo, szybko znalazł się na drugim miejscu brytyjskiego zestawienia, a kilka miesięcy później podbił notowania za oceanem. Sukces powtórzył tytułowy utwór ("Sweet Dreams (Are Made of This)"), który dodatkowo zdobył sobie wielkie uznanie MTV. Po suckesie drugiej płyty Eurythmics wydał po raz drugi singiel "Love is Stranger", który uplasował się w UK Top Ten.
Trzeci album zespołu "Touch" ukazał się w listopadzie 1983 roku i również okazał się sukcesem. Zawierał takie przebojowe single jak "Who's That Girl?" (3. miejsce w Wielkiej Brytanii i 21. w USA), "Right by Your Side" (10. miejsce w Wielkiej Brytanii i 29. w USA), czy "Here Comes the Rain Again" (8. miejsce w Wielkiej Brytanii i 4. w USA). Pod koniec 1984 roku zespół nagrał ścieżkę dźwiękową do filmu "1984 (For the Love of Big Brother)".
W 1985 roku Eurythmics zaprezentował czwarty studyjny album, zatytułowany "Be Yourself Tonight", na którym słychać było wyraźne inspiracje muzyką R&B. Na krążku znalazł się również duet z Arethą Franklin - "Sisters Are Doin' It for Themselves". Piosenka znalazła ogromne uznanie wśród słuchaczy podobnie jak dwa kolejne single z tego wydawnictwa - "Would I Lie to You?" i "There Must Be an Angel (Playing With My Heart)".
Następna płyta duetu "Revenge" ukazała się rok później. Płyta zawierała dwa przeboje ("Missionary Man" i "Thorn in My Sid") i sprzedawała się dobrze, jednak nie powtórzyła sukcesu poprzedniczki.
Równolegle z działalnością w Eurythmics Dave Stewart zajmował się produkcją nagrań innych artystów. W latach 1985 - 86 odpowiadał za nagrania takich gwiazd jak Bob Dylan, Daryl Hall, Tom Petty i Mick Jagger. Natomiast Annie przez krótki czas udzielała się jako aktorka, występując w "Revolution".
W 1987 roku duet wydał płytę "Savage", która zebrała mieszane recenzje i nie znalazła zbyt wielu nabywców. W tym samym roku Dave ożenił się z Siobhan Fahey (byłą członkinią zespołu Bananarama). W kolejnym roku Annie Lennox nagrała przebojowy duet z Alem Greenem "Put a Little Love in Your Heart", który znalazł się ścieżce dźwiękowej filmu "Scrooged".
W 1989 roku ukazał się ostatni przed długą przerwą album zespołu - "We Too Are One". Longplay sprzedawał się całkiem dobrze w Wielkiej Brytanii (wspinając się na szczyt zestawienia) jednak za oceanem nie cieszył się specjalnym powodzeniem. W roku 1990 zespół wydał kolekcję swoich największych przebojów "Greatest Hits" i muzycy rozstali się.
Annie Lennnox kontynuowała karierę solową. Album "Diva" ukazał się w roku 1992 - przyniósł artystce trzy nominacje do Grammy i tylko w USA znalazł ponad 2 miliony nabywców. Kolejne płyty to "Medusa" (1995) i "Bare" (2003). Artystka jako solistka jest laureatką siedmiu Brit Awards, trzech Grammy, nagród: MTV, Billboardu i World Music. Otrzymała także Oscara i Złoty Glob.
Natomiast już w 1989
roku Dave nagrał soundtrack "Lily Was
Here". Rok później założył zespół Spiritual Cowboys, który wydał dwie
płyty. W 1995 wydał pierwszy solowy album - "Greetings From the
Gutter".
Annie i Dave ponownie
połączyli siły w 1999 roku i nagrali doskonale przyjęty album
"Peace". Jednak muzycy nie kontynuowali współpracy. W 2003 roku Annie i Dave wystąpili razem podczas
charytatywnego koncertu, któremu patronował Nelson Mandela.
W roku 2005 ukazał się dwupłytowy album "Ultimate Collection" - kolekcja największych przebojów zespołu. Kompilacja zawiera 19 nagrań, w tym dwa utwory premierowe: wybrany na pierwszy singiel "I've Got A Life" i "Was It Just Another Love Affair?".
FRANKIE GOES TO HOLLYWOOD
Frankie Goes to Hollywood - brytyjski
Zespół popowy. Powstał w 1980 r. w Liverpoolu. Jego twórcą był Holly Johnson (właśc. William Johnson) - wokalista wcześniej związany z grupą Big In Japan, znany też jako aktor z kilku małych ról w przedstawieniach teatrów londyńskich.
Jako nazwy użyto tytułu portretu Franka Sinatry pędzla Guya Pellaerta. Zespołem zaopiekowali się znany realizator i producent nagrań Trevor Horn oraz dziennikarz i specjalista od reklamy Paul Morley. Pierwszy z nich stworzył styl muzyczny zespołu Frankie Goes To Hollywood (wykonanie większości partii powierzył doświadczonym instrumentalistom z grupy Iana Dury'ego, a sam uzupełnił podkłady wieloma nowoczesnymi studyjnymi efektami dźwiękowymi), drugi nadał działalności podopiecznych posmak skandalu i rozgłos. W 1984 kwintet zwrócił uwagę świata piosenka "Relax".
Jej tekst dotyczył szczegółów pożycia intymnego (z ilustrującego nagranie teledysku wynikało, ze bohaterami utworu są dwaj mężczyźni). Tłem dźwiękowym była nowoczesna, hałaśliwa, narzucająca się słuchaczowi muzyka taneczna. Piosenka wywołała wielkie kontrowersje i nie mogła być prezentowana w środkach masowego przekazu, co jedynie przyczyniło się do jej sukcesu. Później zespół wykonał ją z ekranu w filmie "Świadek mimo woli" (1985, reż. Brian De Palma).
>
DEPECHE MODE
Skład grupy zmieniał się na przestrzeni lat. Po wydaniu pierwszego albumu Speak & Spell dotychczasowy autor utworów Vince Clarke (m.in. Yazoo - Yaz w USA - i Erasure) opuścił grupę. Zastąpił go, początkowo tylko jako muzyk koncertowy, Alan Wilder - stając się członkiem grupy dopiero w 1983. 1 czerwca 1995 po nagraniu Songs Of Faith And Devotion i związanej z płytą trasie koncertowej Wilder odszedł z grupy na skutek wewnętrznych nieporozumień.
Od początku istnienia grupy nad jej karierą czuwał producent, Daniel Miller. Mimo że Miller formalnie nigdy nie należał do niej, jego rola w rozwoju Depeche Mode jest jednak bardzo duża. Jego twórczy i organizacyjny wkład w pracę był znaczący zwłaszcza w początkowych latach.
Po odejściu Clarke'a, lidera pierwotnego składu, grupa nie rozwiązała się i kontynuowała działanie. Prawdopodobnie wpłynęło na to niezdecydowanie muzyków i niechęć do podejmowania decyzji oraz właśnie zaangażowanie Daniela Millera, dla którego grupa była wcieleniem młodzieżowego elektronicznego popu, jaką sobie wymyślił, i której sukcesu się spodziewał. Grupa nie doczekała się kolejnego wyraźnego lidera i od tej pory istniała pod życzliwą opieką Millera jako zbitek indywidualności podejmujących wszelkie decyzje w sposób zbiorowy i demokratyczny.>
Grupa działa na specyficznych zasadach artystycznych, organizacyjnych i towarzyskich. Trzon Depeche Mode tworzą trzy osoby: Martin Gore, David Gahan i Andy Fletcher. Kompozytorem repertuaru grupy (i niekiedy wokalistą) jest Gore, jednak jako silny introwertyk nie stara się nią kierować. Z drugiej strony nawet jego solowe projekty i praca z innymi grupami nie odciągnęły go od pracy w zespole. Przeciwieństwem zamkniętego w sobie Gore'a jest wokalista Dave Gahan, ekstrawertyk i urodzony frontman. Tych dwóch członków grupy łączy osoba Andy'ego Fletchera, który ma wprawdzie najmniejszy wkład w muzyczny dorobek grupy, ale przyjaźni się ze skrytym Gorem i w naturalny sposób zapewnia jego komunikację z pozostałymi członkami ekipy. Dba także o sprawy czysto organizacyjne. Na płaszczyźnie artystycznej podstawą działalności Depeche Mode jest szczególne porozumienie między Gorem i Gahanem, dwoma twórczymi biegunami grupy, jednak pod względem towarzyskim ci dwaj nie są mocno związani, głównie z powodu zamkniętego usposobienia Gore'a.
> Grupa od początku prowadziła bujne życie rozrywkowe, któremu sprzyjała rosnąca popularność i częste trasy koncertowe, a także towarzystwo grup, które supportowały ich występy. Przez wiele lat udawało im się unikać zagrożeń płynących z nieustannego imprezowania, aż w końcu David Gahan popadł z tego powodu w poważne problemy życiowe (rozwód, związek z prostytutką) i zdrowotne (alkoholizm i narkomania, które pchnęły go do dwóch prób samobójczych). Zdołał jednak wrócić do formy, a grupa pokonała kryzys wywołany jego uzależnieniami.
Depeche Mode jako grupa elektroniczna często współpracowała z różnymi inżynierami dźwięku. Podobnie jak Miller nie byli oni nigdy członkami grupy, ale na równi z nimi wpływali na kształt i styl kolejnych albumów. To także ważny element tej nietypowej grupy muzycznej.